Het complete reisverslag geschreven door Henk

Beklimming Mont Ventoux, 13 september 2014

Eindelijk was het zover: na een lange tijd van voorbereiden kunnen we eindelijk vetrekken richting Zuid-Frankrijk. Op 10 september worden de fietsen en bagage in Moerdijk in de bus geladen. Het is wel wat passen en meten want er gaat stiekem toch meer mee dan je denkt.

Op 11 september om 4.45 uur  staat Sebas met Ulrich in Rucphen bij Henk voor de deur. Intussen is Ron ook mooi op tijd. De laatste boodschappen en - niet te vergeten - de energierepen, gels, sportdrank en bananen worden geladen. We worden uitgezwaaid door het thuisfront en we zetten koers naar Roosendaal om Freek en Pim op te halen. Die waren ook mooi op tijd, dus we konden vertrekken. Chauffeur Sebas neemt gelijk het eerste grote stuk voor zijn rekening, en het ging vlot omdat het op dit vroege uur nog niet druk was.Al snel kwamen de koffie en het worstenbrood boven tafel. Jaja, er werd goed voor ons gezorgd door de dames.Het stuur werd overgenomen door Ulrich, en het werd zeer rustig in de bus (lees: slapen). En na een vlotte reis kwamen we aan in Montbrun-les-Baines om ongeveer 16.30 uur. Na inschrijving van de accommodatie werd de bus leeggemaakt, om daarna om 19.00 uur de andere deelnemers te ontmoeten tijdens het diner.Na wat wijntjes dook iedereen moe van de reis zijn bed in, het was immers een lange dag.

12 september 2014

Om 7.00 uur liep de wekker af om na een stevig ontbijt van muesli, kwark en pannenkoeken de laatste spulletjes af te geven bij de organisatie. Die spullen (windjack, dorstlessers en voeding) hebben we nodig bij aankomst op de top van de berg omdat het in de ochtend nog zeer koud kan zijn. Daarnaast is het nodig om snel te kunnen herstellen. Om 10.00 uur weer allemaal het busje in om alvast een verkenning te doen van de klim van de Mont Ventoux. Het was een aangenaam temperatuurtje van 20 graden, en iedereen was vol goede moed. Naarmate we hoger kwamen, werd het steeds stiller achterin de bus daar de helling steeds steiler werd. We genoten werkelijk van een stuk prachtige natuur waar we doorheen reden. Boven aangekomen op de “kale berg”, (en de naam is niet voor niets zo, want er groeit werkelijk niets) hebben we een fotosessie gedaan inclusief ons sponsorbord, om later al onze sponsoren te kunnen bedanken met een foto van het team. We deden dat in een temperatuurtje van ongeveer 5 graden, met zeer veel wind. Wat een verschil met het dal! Daarna met de bus weer afgedaald tot 1,4 km onder de top. Hier zijn we gestopt en uitgestapt om een kijkje te nemen bij het monument van Tom Simpson. Deze renner is op 13 juli 1967 tijdens de Tour de France op dit punt om het leven gekomen. Heel indrukwekkend! Vervolgens weer een stukje afgedaald om wederom even uit te stappen. Ditmaal om een oom van Ron aan te moedigen die op dat moment met de beklimming bezig was. In de middag stond er nog een trainingsritje op het programma van ongeveer veertig kilometer, met wat geaccidenteerd terrein. Halverwege in Sault op een terras met uitzicht op de Mont-Ventoux een bakje koffie gedronken, en daarna weer vlug terug naar ons huisje, even fietsen nakijken en douchen. Om 18.00 uur stond er een fotoshoot met alle deelnemers op het programma. Na het gezamenlijk diner en een glaasje wijn, werd het al snel weer tijd om het bed in te duiken want de wekker stond de volgende dag afgesteld op 5.00 uur. Dus oogjes dicht en snaveltjes toe en dromen over de dag van morgen.

13 september 2014

Om 5.00 uur was het 6 graden buiten: brrrr. De dag waar we allemaal naar toe hebben geleefd en getraind. Yes, het was zover!!! Iedereen stond met een beetje gezonde spanning vroeg naast zijn bed om alles in gereedheid te brengen. Bij Ulrich, Freek, Ron en Pim in het huisje was Kees (persoonlijke verzorger) van die gasten al druk doende om eieren te bakken. Een stevig ontbijt om zoveel mogelijk calorieën en koolhydraten naar binnen te werken. Nog wat kwark, bananen en pannenkoeken, en we kunnen er tegen aan. Om 6.00 uur stond Ulrich al als eerste met de fietsen te wachten om ze in de bus te laden. Na het laden werd het al snel stiller en de gezonde spanning maakte plaats voor zenuwen die ons parten begonnen te spelen. Om het nog wat erger te maken werd het vertrek van de bus nog een uur uitgesteld, i.v.m. wat organisatorische probleempjes. Uiteindelijk vertrokken we met de bus naar de startplaats in Sault. Om 9.00 uur met een mooi zonnetje wat al warm aanvoelde, was het perfect weer voor een fietstochtje en konden we vetrekken. Pim en Ron namen gelijk de benen, en waren snel uit het zicht verdwenen. De rest volgde op korte afstand en deed het wat rustiger aan in de beginfase, wat later bleek ook zeer verstandig was. Tot overmaat van ramp kreeg Uli nog mechanische problemen, maar dat was voor onze servicemonteur  geen probleem. Het relatief “makkelijke“ deel van twintig kilometer met een stijgingspercentage van 4% en 5% ging voor iedereen goed op zijn eigen tempo. Hierdoor waren we in staat om ook van de omgeving te genieten. Aangekomen op het tussenpunt bij Le Chalet Reynard, zes km onder de top, was het een drukte van belang, voor iedereen heel veel aanmoedigingen. Er waren bananen, krentenbollen en water om de inwendige mens te versterken. Maar niemand van de ploeg nam de tijd om te stoppen en het ging gezwind naar boven om de laatste zes zwaarste kilometers aan te pakken. Stijgingspercentages van 7% tot 9,5% is hier normaal. Je fietst hier op het kale gedeelte en hier heeft de wind vrij spel, wat de beklimming extra moeilijk maakte. En dat hebben we gemerkt! Dus kortom: het was afzien. Na 1 uur en 45 minuten kwam Pim als eerste boven en vlak in zijn spoor Ron, die boven werd onthaald door zijn vriendin en familie. Henk kwam daarna boven en moest nog even op de trappers gaan staan om het laatste honderd meter van boven de 11% te overbruggen. Hij werd binnengehaald door zijn zoon met zijn vriendin, die stiekem achter ons aan gereisd waren, en waar de rest van het team allang van op de hoogte was. Kortom een superverassing. Sebas kwam 100 meter achter Henk verbazend fris over de meet, die daarna werd opgevangen door zijn vrouw en haar zus die mee waren gereisd. Met dikke vesten aan stond iedereen klaar om goed gepresenteerd een frisse Ulrich en Freek binnen te halen. De eerste klim was volbracht en we waren allemaal nog relatief fris, dus alle trainingsuren zijn niet voor niets geweest.

Tweede beklimming vanuit Bédoin.

Henk die graag nog een keer wilde trok zijn windjack aan om als eerste de afdaling in te zetten omdat hij het rustig aan wilde doen in de afzink van 22 kilometer naar Bédoin. “Jullie komen wel, hè” riep hij, en weg was hij. De rest nam nog wat drinken en eten om daarna ook de afdaling in te zetten. Ulrich moest een afdaling doen van dertien kilometer, om daarna de mountainbikeroute te pakken en te beginnen aan de superzware klim over een mountainbikepad naar de top van de Mont-Ventoux. Het parcours ging onder andere over grind, grote stenen en rotsen. Hij werkte zich een weg naar boven tussen rotsen, met als klap op de vuurpijl de laatste vier kilometer over het asfalt te beklimmen vanuit Malaucène, met een stijgingspercentage van 11%.Uli, een top prestatie: twee keer de berg bedwongen. Henk was intussen in Bédoin aangekomen. Vlug het jasje uit, eten, drinken en weer aan de klim beginnen. Als snel kwam hij Freek tegen met een brede glimlach op zijn gezicht, die had er duidelijk zin in. Ook Ron, Sebas en Pim volgden snel. In Bédoin even tegen het fonteintje aan gezeten en het lichaam onder protest weer voorzien van mierzoete gels. De eerste vijf kilometer dachten we: dat gaat lekker, 5% en 6% omhoog, boven de 25 graden zonder schaduw, het kon niet beter. Maar toen begon de ellende: haakse bocht naar links en een muur van 11%, en dat hield de volgende tien kilometer niet op. Met percentages van 9% tot 11% was het voor iedereen zichzelf twee keer tegenkomen, de berg en met name het bos waarin we fietsten te vervloeken. Aangekomen bij Le Chalet Reynard moest Henk even stoppen, want de darmflora werd er niet beter op na al die snelle suikers, bananen en sportdrank. Intussen was Pim al gepasseerd om aan het laatste moeilijke stuk te beginnen. Een paar van de jongens dachten even: ik kan niet meer. Zo kapot zaten ze. Maar alle moed werd bijeen geraapt om aan het laatste gruwelijke stuk te beginnen. We waren zo dichtbij de top (voor de tweede keer). Allemaal werden we luid aangemoedigd door Kees onze verzorger die als vrijwilliger bij één van de bevoorradingsposten stond, die ons nog wat extra eten toestopte. Maar ook door familie, vrienden, en mededeelnemers. Ja, die worden dan ook bekenden en dat geeft je een enorme boost om door te gaan. Zo indrukwekkend met zoveel mensen op een berg met allemaal hetzelfde doel. Dit is teambuilding in het kwadraat. We kwamen allemaal boven. Sommige op het tandvlees, sommige op karakter, en een enkeling een stukje op kousenvoeten omdat deze enorme pijn had in de voeten. Boven was het voor iedereen zijn eigen aankomst. De een kwam met een grote glimlach aan, de ander kwam boven met de tranen stromend over de wangen, het was mooi en heel emotioneel. We hebben elkaar allemaal enorm gesteund en opgevangen boven.

Boys, het was voor iedereen een geweldige prestatie, en een super gezellig weekend van emotie en plezier.

Bedankt.

Henk Schijven